Nice guy
Ένιωσα μια δυσεξήγητη συμπάθεια γι'αυτόν,έτσι όπως ένα λεπτό μαράζι κάλυπτε το βλέμμα του.Δεν τον γνώριζα αρκετά,ό,τι ήξερα ήταν η γνώμη των άλλων:"Σπάνια θα τον δεις να χαμογελά.Αυτές όμως τις λίγες φορές το πρόσωπό του το φωτίζει η ευγένεια.Είναι πολύ καλό παιδί", ομολογούσαν ακόμα και στον εαυτό τους.
Ένας άτυπος τίτλος τιμής που απονέμεται κατά βάσιν σε όσους έχουν αφομοιώσει πλήρως τη μετρική της απόρριψης,εμφανίζουν ωστόσο μια αδιόρατη δυσανεξία.
Ακόμα και όταν ο εν λόγω χαρακτηρισμός δεν εγείρει βάσιμες υπόνοιες ευφημισμού,συνιστά ένα φτενό επιχρύσωμα του χαπιού για τους ετερόφωτους.Για εκείνους που,όπως γράφει ο Σαμφόρ,επειδή δεν καθοδηγούνται από τις δικές τους αρχές,αλλά όντας μικρόψυχοι και φυρόμυαλοι αφήνονται να ποδηγετηθούν,δεν θα τους αποκαλέσουν πρωτότυπους ή αδάμαστους,αλλά ως τα "καλύτερα παιδιά".
Αυτό που με ενοχλεί σε αυτή την αδρομερή περιγραφή που ξέπεσε σε λεκτική σύμβαση,είναι ότι,όσο καλοπροαίρετα και αν εκφέρεται,όσο βελούδινο και αν είναι το βλέμμα αυτού που την εκστομίζει,δεν παύει να αντικρίζει τα αντικείμενά της σαν μια αφόρητα γαλήνια λίμνη.Μας θέλγει η εικόνα της όμως διστάζουμε να βουτήξουμε στα μεφιτικά νερά αφού η στασιμότητά τους δεν είναι του γούστου μας.Η μόνη ευχαρίστηση προέρχεται από το τσαλάκωμα της υδάτινης επιφάνειας καθώς παρατηρούμε τους επάλληλους κεντρόφυγους κύκλους που σχηματίζονται από τη ρίψη μικρών λιθαριών στο θολό νερό.
Και όσο για πέτρες η όχθη,άλλο τίποτε.
Ο Σοπενάουερ ισχυριζόταν πως η καλοσύνη της καρδιάς είναι υπερβατική ιδιότητα,ανήκει σε μια τάξη πραγμάτων που υπερβαίνει αυτή τη ζωή,υποκλινόμενος έτσι σε μια ανώτερη ομορφιά.
Ίσως αν το είχε διαβάσει αυτό ο άγνωστός μας φίλος να σταματούσε να ζει πλέον στην ξυνωρίδα μεταξύ ελπίδας και απογοήτευσης.
Και πιθανόν να μη μας γλύκαινε την ψυχή με το αβέβαιό του χαμόγελο.
Ένας άτυπος τίτλος τιμής που απονέμεται κατά βάσιν σε όσους έχουν αφομοιώσει πλήρως τη μετρική της απόρριψης,εμφανίζουν ωστόσο μια αδιόρατη δυσανεξία.
Ακόμα και όταν ο εν λόγω χαρακτηρισμός δεν εγείρει βάσιμες υπόνοιες ευφημισμού,συνιστά ένα φτενό επιχρύσωμα του χαπιού για τους ετερόφωτους.Για εκείνους που,όπως γράφει ο Σαμφόρ,επειδή δεν καθοδηγούνται από τις δικές τους αρχές,αλλά όντας μικρόψυχοι και φυρόμυαλοι αφήνονται να ποδηγετηθούν,δεν θα τους αποκαλέσουν πρωτότυπους ή αδάμαστους,αλλά ως τα "καλύτερα παιδιά".
Αυτό που με ενοχλεί σε αυτή την αδρομερή περιγραφή που ξέπεσε σε λεκτική σύμβαση,είναι ότι,όσο καλοπροαίρετα και αν εκφέρεται,όσο βελούδινο και αν είναι το βλέμμα αυτού που την εκστομίζει,δεν παύει να αντικρίζει τα αντικείμενά της σαν μια αφόρητα γαλήνια λίμνη.Μας θέλγει η εικόνα της όμως διστάζουμε να βουτήξουμε στα μεφιτικά νερά αφού η στασιμότητά τους δεν είναι του γούστου μας.Η μόνη ευχαρίστηση προέρχεται από το τσαλάκωμα της υδάτινης επιφάνειας καθώς παρατηρούμε τους επάλληλους κεντρόφυγους κύκλους που σχηματίζονται από τη ρίψη μικρών λιθαριών στο θολό νερό.
Και όσο για πέτρες η όχθη,άλλο τίποτε.
Ο Σοπενάουερ ισχυριζόταν πως η καλοσύνη της καρδιάς είναι υπερβατική ιδιότητα,ανήκει σε μια τάξη πραγμάτων που υπερβαίνει αυτή τη ζωή,υποκλινόμενος έτσι σε μια ανώτερη ομορφιά.
Ίσως αν το είχε διαβάσει αυτό ο άγνωστός μας φίλος να σταματούσε να ζει πλέον στην ξυνωρίδα μεταξύ ελπίδας και απογοήτευσης.
Και πιθανόν να μη μας γλύκαινε την ψυχή με το αβέβαιό του χαμόγελο.
posted by still ill @ 1:53 PM
0 Comments:
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home